Willem Jakobs op avonturenreis

Ik ben van huis uit architect, maar heb mij steeds meer richting landschapsarchitectuur ontwikkeld. Ik begin met het grote niets en probeer daar iets van te maken. Het is steeds een nieuwe ontdekkingsreis. Daar ben ik goed in, dat is mijn vak. Ik hoef bij wijze van spreken vooraf niets te weten, als ik maar ontdek! Ik beschik over de kennis en kan daarmee op avonturenreis gaan en maak mijzelf eigen wat ik nodig heb om te komen tot wat ik voor ogen heb. Ik heb daarbij een hele open houding waarbij het leggen van verbanden, interactie, samenwerken met mensen waardoor een kruisbestuiving kan plaatsvinden die iets teweeg brengt, belangrijke peilers zijn. Ook vind ik het belangrijk een proces op gang te brengen die de aanzet is voor mensen om meer betrokken te raken bij hun omgeving. Er lijkt soms sprake te zijn van een verlamming in die zin dat vaak gedacht wordt dat we met ons allen in een ingewikkeld systeem vastzitten waar we geen invloed op kunnen uitoefenen, maar ik geloof dat we zelf veel in de hand hebben. Daarom vind ik verbinden ook belangrijk. Dat is ook wel mijn signatuur, mensen weer invloed geven op hun eigen omgeving. Het verlammende moet eruit.
Ik probeer met minimale middelen en betrokken mensen, het maximale te bereiken. Het is haast net als in de natuur, er is veel overdaad, maar er schuilt ook een grote kracht in. Arnhem heeft een aantal mooie kansrijke ruimtes. Denk daarbij aan zuid! Daar is nog een wereld te winnen. Een scheutje van noord naar zuid zou wonderen doen. Waar ik over vijf jaar sta? Geen idee. Ik geniet meer van het moment en leg de concentratie op het hier en nu. Ik ben eerder melancholisch en laat me door het verleden inspireren, dan dat ik fantaseer over de toekomst. Maar als ik mijn verbeelding laat spreken, dan zou ik over vijf jaar in het Coehoornpark het glas en lood uit de kerk die hier eens stond een nieuwe bestemming willen geven. Dit park is eigenlijk een stilteplek in het centrum die een relatie heeft met de kerk. Niet zozeer in spirituele zin, maar het is de nalatenschap van de kerk die ik gebruikt heb voor een nieuwe bestemming. Verbindingen leggen tussen oud, nieuw, binnen, buiten en mensen is eigenlijk het grote toverwoord. Aaneensluiten waardoor we als sledehonden onze weg vinden.
​
​Bron: Magazine Eigen Arnhem
Tekst: Felicita Vos
​Foto: Martin Wieldraaijer